«Σε λίγο χαράζει.Πέντε η ώρα ξημερώματα
Όμορφη βραδιά.Ανάμεσα σε «άγνωστους» φίλους.Που σε βλέπουν για πρώτη φορά.Παράξενα στην αρχή.Μα μόνο στην αρχή.Μετά λύνεσαι.Τσίπουρο με γλυκάνισο και κόκκινο μπρούσκο.Πειραζόμαστε.Χύμα οι περισσότεροι
Γελάμε.Βγάζουμε φωτογραφίες.Τρώμε και πίνουμε.Περισσότερο πίνουμε.Για μας που είμαστε εδώ.Και γι΄αυτούς που λείπουν.Μια,δυό,τρείς φορές.Φωναχτά και από μέσα μας. «Δεν γαμιούνται» λέμε. «Ναι,αλλά χωρίς εμάς..». Γελάμε.Και πάλι στην υγειά τους.Χωρίς «αφιερώσεις» τούτη τη φορά
«Μαζέψτε με,ρε»,φωνάζω. «Από αύριο δεν με ξέρετε.Ξεχάστε όσα ακούσατε κι είδατε για μένα σήμερα.Από αύριο σοβαρή.Τύπος κι υπογραμμός…» Μέχρι το επόμενο αντάμωμα.Το επόμενο βράδυ.Που θα ξανασυναντηθούμε.Για να τα ξαναπιούμε.Και πάλι χύμα να γεννούμε
Αγκαλιές.Πειράγματα.Αστεία και σοβαρά ταυτόχρονα.Αγγίγματα κι αφές γνώριμες.Από που ρε γνώριμες; Ποια είμαι ρε;Η πριν ή μετά τα τσίπουρα;
«Σοβαρέεεεψου»,ακούω μια φωνή να μου λέει. «Βρε,δε με παρατάς»,ακούγεται μια άλλη δυνατότερη. «Αφέσου ρε.» Ακολουθώ τη δεύτερη.Δε γαμιέται.Το πολύ πολύ να χάσουν την ιδέα που έχουν για μένα. «Σιγά ρε.Τώρα το σκέφτηκες;Αργά κυρά μου». «Βρε δε γαμιέται.Γι΄αυτό ρε είναι οι φίλοι.Για να είσαι ο εαυτός σου.Κάθε στιγμή.Όπως κι αν αισθάνεσαι.Πέρνα καλά,μ΄ακούς;». «Μα τι θαρρείς πως κάνω τόση ώρα; Χα!.»
Κι οι ψυχές να ανταμώνουν.Να ταξιδεύουν μαζί.Για πρώτη φορά.Μα όχι και για τελευταία.Το φωνάζουν τα βλέμματα.Οι λέξεις.Οι σιωπές.Τα αγγίγματα.Η οικειότητα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας.Στο πριν και στο «αλλού». Και τώρα «στο τώρα και το εδώ»
Όμορφα είναι.Από κείνα τα βράδυα που δε θες να τελειώσουν.Μα θα έχουμε κι άλλα μπροστά μας.Τουλάχιστον δυό.Μα δε σου φτάνουν.Χάνομαι κάποιες στιγμές.Κι εσύ,κι εσύ…σε βλέπω.Κι ας μη μου το λες.Κι ας μη σου το λέω..Μα καταλαβαινόμαστε.Δεν είναι παράξενο;Ξέρεις γιατί πονάω.Ξέρω γιατί μελαγχολείς.Και πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις το δάκρυ που θέλει να κυλήσει. «Άντε ένα γύρο ακόμα τσίπουρο.Κι ένα κόκκινο μπρούσκο»
Μου λείπεις.Γιατί να μην είσαι εδώ;Να μην είμαστε μαζί;Να τα πίνουμε παρέα με τα φιλαράκια μου.Ναι,ρε,φιλαράκια μου. Τι κι αν βρεθήκαμε για πρώτη φορά απόψε;Αυτό που μας έχει δέσει θέλω να σου περιγράψω.Να το δεις και να το ζήσεις
Να είμαστε αγκαλιά.Μαζί.Να μου κρατάς το χέρι.Να με αγκαλιάζεις.Κι εγώ το ίδιο.Μου λείπεις,γαμώτο,τ΄ακούς;Σιγά μη μ΄ακούς
Μου λείπεις.Γιατί;Δεν ξέρω.Ή μάλλον ξέρω.Ξέρω πως μου λείπεις.Που είσαι;Τι να κάνεις;Πως περνάς;Γελάς κι εσύ όπως εμείς;Είσαι μαζί με πρόσωπα αγαπημένα όπως εγώ;Θα΄πρεπε να είσαι εδώ.Όλοι μαζί.Να αγκαλιαζόμαστε.Να σοβαρεύουμε.Μέχρι τον επόμενο γύρο του τσίπουρου.Και του κόκκινου.Για να ξαναγινόμαστε χύμα μετά.Μέχρι τελικής πτώσης
Καμιά κίνηση.Σήμερα.Ίσως αργότερα.Ίσως αύριο.Ίσως ποτέ
Σ΄αυτούς που λείπουν. «Δε γαμιούνται».Ξανά και ξανά.Κι άλλο τσίπουρο.Κι άλλο κόκκινο
Σ΄αυτούς που είναι εδώ.Σ΄αυτούς που μοιάζουμε.Σ΄αυτούς που μας καταλαβαίνουν.Σ΄αυτούς που πιστεύουμε.Σ΄αυτούς που κάνουμε τα ίδια όνειρα κάθε βράδυ.Σ΄αυτούς που κοιτάμε μαζί τον ίδιο ουρανό.Σ΄αυτούς που μας νιώθουν.Και το δείχνουν.Μ΄ένα βλέμμα.Ένα χαμόγελο.Με πολλές αγκαλιές
Μου λείπεις.Θες την επόμενη φορά να σου γνωρίσω τα φιλαράκια μου;Θες να έρθουμε μαζί;Σιγά μην έρθουμε μαζί.Σιγά μην…
Σ΄αυτούς που λείπουν,το λοιπόν
Σ΄αυτούς που είμαι μαζί τους.Και που γεμίζω με τα χρώματά τους.Με τις ανάσες τους.Με τις μυρωδιές τους
Μου λείπεις
Στο είπα;
Καλημέρα.Τώρα πια...»
Ιούλιος, 10,2009
(συνεχίζεται…)